Piano Red

Piano Red, urodzony 19 października 1911 roku jako William Lee Perryman w Hampton w stanie Georgia, był wpływowym amerykańskim pianistą i piosenkarzem bluesowym i boogie-woogie. Był znany ze swojej dynamicznej gry na pianinie, charakterystycznego chrapliwego głosu i charyzmatycznej prezencji scenicznej, dzięki czemu zyskał przydomek „The Lost John” lub po prostu „Dr Feelgood”.

Piano Red zyskał rozgłos w latach pięćdziesiątych XX wieku dzięki swoim optymistycznym i energicznym występom, łączącym elementy bluesa, boogie-woogie i wczesnego rock and rolla. Jego najsłynniejsze nagranie „Rockin' with Red”, wydane w 1950 roku pod pseudonimem „Dr. Feelgood and the Interns”, stało się hitem na listach przebojów R&B i prezentowało jego zaraźliwe rytmy fortepianowe i zabawne teksty.

Jednym ze znaków rozpoznawczych Piano Red była jego niekonwencjonalna technika gry na pianinie, charakteryzująca się dudniącymi akordami, falującymi liniami basu i misterną synkopą. Jego żywiołowe występy, którym często towarzyszyły humorystyczne przekomarzania się na scenie i interakcje z publicznością, uczyniły go ulubieńcem fanów bluesa i wczesnego rock and rolla.

Wpływ Piano Red na rozwój muzyki rock and rolla był znaczący, szczególnie w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, gdzie regularnie występował w programach radiowych i telewizyjnych oraz intensywnie koncertował. Jego energiczny styl i chwytliwe melodie zainspirowały niezliczoną liczbę muzyków, w tym Jerry'ego Lee Lewisa, Little Richarda i Fatsa Domino, którzy zdobyli międzynarodową sławę dzięki własnym interpretacjom gatunku.

Pomimo problemów zdrowotnych w późniejszym życiu, Piano Red nadal występował i nagrywał muzykę aż do lat 80., ukazując swoją nieustającą pasję do bluesa i boogie-woogie. Został doceniony za swój wkład w muzykę amerykańską, w tym za wprowadzenie do Georgia Music Hall of Fame i Blues Hall of Fame, co umocniło jego dziedzictwo jako jednej z pionierskich postaci wczesnego rock and rolla i prawdziwego mistrza gry na fortepianie.